Liberia: Never a Dull Moment!

Dit is mijn laatste blog van 2013. Half januari meld ik me weer.

Dit is geen jaaroverzicht ‘Liberia 2013’, maar ik wil wel enkele zaken ‘updaten’ die ik in dit blog het afgelopen jaar heb aangeroerd.

Persvrijheid hersteld?

Op 24 augustus en 1 september wijdde ik mijn blog aan de arrestatie van Rodney Sieh, de hoofdredacteur van een van de beste, en meest kritische kranten van Liberia, de FrontPageAfrica. Op een kwade dag in augustus werden de burelen van de krant gesloten en Sieh gearresteerd. Er was de krant een boete van US$1,5 miljoen opgelegd, vanwege smaad. Een voormalige minister was in 2010 beledigd naar de rechtbank gestapt, omdat de krant had geschreven dat hij als minister was ontslagen, vanwege corruptie. In 2011 kwam de uitspraak, maar pas in augustus 2013 werd geprobeerd de uitspraak te ‘verzilveren’. Waarom? Omdat de krant in de maanden er vòòr ongezouten kritiek had geleverd op het zwakke beleid van president Sirleaf. Zij is razend populair in het buitenland, maar in Liberia ligt de Nobelprijswinnaar regelmatig onder vuur. De corruptie wordt nauwelijks aangepakt en er zit geen schot in de verbetering van de erbarmelijke levensomstandigheden van de meeste Liberianen. De gevangenneming van Sieh leverde (inter)nationaal stormen van protest op. In Liberia werd er op straat en digitaal gedemonstreerd. De president, veelvuldig op stap buiten de landsgrenzen, moest steeds maar uitleggen, waarom de persvrijheid in haar land zo wordt beknot. Aanvankelijk beriep ze zich op de zogenaamde onafhankelijke rechtspraak (een gotspe want deze is door en door corrupt) om uiteindelijk, twee weken geleden, achter de schermen in te grijpen. Sieh werd vrijgelaten en de zaak werd geseponeerd. De krant verschijnt weer met Rodney Sieh aan het hoofd en pakt de draad weer op. Zoals een artikel van vandaag, onder de kop ‘Aiding & Abetting’ 

waarin ambtenaren ervan worden beschuldigd hand en spant diensten te verlenen aan de grootschalige drugsmokkel die in Liberia zou plaatsvinden. In hetzelfde artikel wordt nog eens het smeuïge voorval van enkele weken geleden opgedist, toen een commandant van de presidentiële beveiliging met zijn escorte auto werd betrapt op de grens met Sierra Leone. Hij had 297 kg marihuana in de kofferbak. De directeur van de bewakingsdienst verklaarde dat de commandant een vrije dag had, en dus niet ‘on duty’ was, maar wel een officiële escorte auto had gebruikt. De president vond dat blijkbaar te zwak en liet een paar dagen daarna verklaren dat de auto op dat moment geen deel meer uitmaakte van haar begeleidingsstoet. Niemand die dat gelooft.

Van onderzoek naar resultaat

Ik heb enkele keren bericht over ‘study investigation missions’ die ik voor NDI organiseerde. Met een groepje parlementariërs het land in om onderzoek te doen, mensen te spreken en te rapporteren over heikele kwesties. In dit geval sociale huisvesting, waarmee het bitter slecht is gesteld, en de natuurlijke hulpbronnen waar  Liberia zo rijk aan is, maar zo weinig van profiteert. Beide rapporten met aanbevelingen zijn nog niet door het parlement aanvaardt, maar vinden op een andere manier wel hun weg. De tot voor kort levenloze National Housing Authority is volop bezig met het ontwikkelen van een nationaal volkshuisvestingsbeleid. De noodzaak van overheidsinterventie in de volkshuisvesting vindt meer en meer weerklank. 

De parlementaire onderzoekscommissie overlegt met een vakbondsdelegatie op een rubberplantage.

Het parlement is druk doende om meer greep te krijgen op hoe de regering omgaat met het verlenen van concessies aan buitenlandse bedrijven om hout, rubber, ijzererts, goud en binnenkort ook olie te winnen –en uit het land weg te slepen. De ‘New Petroleum Law’ die bij het parlement op tafel ligt, beoogt deze concessieverleningen transparanter en profijtelijker voor de staatsbegroting af te wikkelen. Maar de positie van het parlement en  belangengroepen uit de samenleving is nog steeds zwak. En dat past prima in het programma dat NDI nu uitvoert: het versterken van de invloed van belangengroepen op het parlement om het ertoe te  bewegen het beleid van de regering scherper te beoordelen –en aan te sturen- op de sociale impact (werk, wonen, gezondheid en onderwijs) voor de Liberianen. In ons programma werken we nauw samen met een coalitie van belangengroepen die zich richt op ‘goed bestuur’ t.a.v. de bodemschatten en een andere coalitie die de urgentie van snelle verbeteringen in de woonomstandigheden t.a.v. water, riolering en hygiëne bepleit. Het zijn onderwerpen die door de parlementaire missies al zijn verkend en waarop nu, mede door druk van ‘onderop’ vooruitgang moet worden geboekt.

Bibliotheek & vakbond

In augustus berichtte ik over de zomerschool die Jacq, mijn vrouw, organiseerde in een van de armste openbare lagere scholen van de stad. De school heeft inmiddels een heuse bibliotheek, zodat de leerlingen eindelijk eens een boekje kunnen lezen. Onderwijzers hebben een taskforce gevormd om concrete zaken als schooltuinen en fatsoenlijke toiletten te realiseren. 

Kinderen in de rij voor de zomerschool

De drie jonge Liberianen die een eigen landbouwbedrijf willen beginnen, verdienen nog steeds onze (en uw!) steun. Zie de ‘banner’ rechts boven in dit blog.

De brief over de moderne slavernij, die vorige week in mijn blog stond afgedrukt is nog niet door het beveiligingsbedrijf beantwoordt. Dat zullen ze ook niet doen. Volgende week praten we met de algemeen secretaris van de nationale vakbond om te onderzoeken hoe zij de positie van beveiligingspersoneel kunnen verbeteren om zo een eind te maken aan de verschrikkelijk slechte arbeidsomstandigheden van deze uitgebuite beroepsgroep.

Liberia: never a dull moment!

Moderne slavernij in Liberia

To Securitas

PO Box 2789, Vai Town, Bushrod Island, Monrovia

Email: securitasliberia@gmail.com

Monrovia, December 7, 2013

Dear Madam/Sir,

I am living in a residence which is guarded by your firm.  I have a friendly relationship with your employees.

I asked them –and others- some details about their position as an employee. This raised some questions I wanted to discuss with the management of your company. However, I have a very bad experience with your so called ‘managers’, who never show up in time, keep me waiting for 5-6 hours, almost never answer phone-calls and who are carried in their Securitas cars by drivers who think they can shout to me and insult me.

Having said this I have the following questions.

1.

Your name and company logo do give me the impression that you are a branch of the Swedish based, but in around 55 countries working, company ‘Securitas’. Please take a look at their website http://www.securitas.com/en/

And take a look at your logo:

However, Liberia is not listed on the website of Securitas as a country where they work. Is it right you are no branch of the globally working Securitas, although you use the same name and logo?

For your understanding: I will also send this e-mail to Securitas in Sweden and ask them to clarify.

2.

I understand that it is common practice of your company that you don’t pay your employees what you agreed with them to pay. You force your employees to sign for the amount they expect to receive before you pay them. However, when the agreed salary is 100 USA dollars a month (6 days a week, 12 hours a day), you pay $67 or $70, $85, even  once $92, but never $100, followed by the statement from your side:  if you are not satisfied, you can leave the job.

I spoke with an employee of you, not at our place, who is working for almost two years for you and never ever received the full amount of money you should have to pay him.

I would like to hear your opinion on this.

And I would like to hear from you why you don’t pay them through a bank account, like other security companies do, so the transaction is transparent and accountable.

3.

According the Liberian Labor Law the normal working day is 8 hours a day and 48 hours a week (art. 701). Your employee should earn $75 a month. You also have employees who work 12 hours a day. You pay them –in theory-  $100 a month. However, according the Labor Law ( art. 730) extra hours above the 8 a day shall be paid for at a rate not less than fifty percent above the normal rate. This means that an employee who works 12 hour a day should have a monthly salary of at least $131,25 and not $100.

Can you explain why you offend the Liberian Labor Law?

4.

According the Liberian Labor Law (art. 802 and 803) an employee who has to work on a public holiday will be paid for at a rate not less than fifty percent above the normal rate. This never happens at your company.

Can you explain why you offend the Liberian Labor Law?

5.

According the Liberian Labor Law (art. 1502) there has to be a written contract between employer and employee when the period exceeds 6 months. Employees I spoke with, and who are longer than 6 months on your pay roll, never ever received a written contract.

Can you explain why you offend the Liberian Labor Law?

6.

According our information you give your employees sanctions, by giving them even less salary than mentioned before, because they should offend your company rules, regarding wearing an uniform, hairstyle etc. However you didn’t give your employees these rules written on paper, nor did you inform them in writing about these sanctions. Is this right?

7.

Your payday is not clear for your employees, because it is not fixed on a specific day. You pay at the workplace. If the payday happens to be on a day the employee has his rest day, he or she is obliged to go to the workplace and often have to wait for hours before someone of your company shows up. And sometimes it happens that nobody of your company shows up at all. If the employee is too ill to come to the workplace he or she will not be paid at all.

Please your comment on this.

I could go on with quoting articles from the Liberia Labor Law (on the right of annual leave, rest periods, leave for elections etc) you are offending according my knowledge, but for the moment this is it.

I walked around and asked security workers from other companies. They all know the stories of your company treating your employees so badly. They tell me your workers are crying and desolate.

I would highly appreciate it if you answer the questions I raised within a period of six days. If not, or not satisfying, you may understand I will find ways to raise awareness on the way your company treats its employees.

Regards,

Jacq Turel

The Blues in Liberia

Toen ik in Liberia begon te werken hoopte ik, als groot liefhebber van de blues, dat er in Monrovia iets van de historie van de blues, al dan niet recycled, was terug te vinden. Tenslotte liggen de wortels van de blues in West-Afrika. Hiervandaan zijn in de 18^de en 19^de eeuwen miljoenen Afrikanen onder erbarmelijke omstandigheden verhandeld en verscheept naar de overkant van de oceaan om daar als slaaf op plantages aan het werk te worden gezet. De blues is ontstaan in het diepe zuiden van de Verenigde Staten. Al dan niet begeleid door zelfgemaakte instrumenten zongen de slaven de ellende van zich af met teksten die zowel troost, berusting als verzet uitdrukten. Vrouwen en drank waren nooit ver weg. De zoektocht naar de oerbron van de blues leidt weer terug naar West-Afrika, zoals menig wetenschappelijke studie, maar ook de mooie documentaire van Martin Scorsese, ‘Feel like going home’ laten zien. Nu wordt vooral Mali als de bakermat van de blues beschouwd, maar, zo veronderstelde ik, in Liberia zou er toch ook iets te vinden moeten zijn. Temeer daar het land als staat in het begin van de 19^de eeuw is gesticht door vrijgelaten Amerikaanse slaven, in wier kielzog gedurende vele jaren duizenden andere zwarte Amerikanen deze kant opkwamen. Maar ze namen de blues niet mee.

Muddy Waters

Muddy Waters

Nu weet ik donders goed dat de witte Europeaan die gek is op blues, vaak tegen beter weten in, een geromantiseerd beeld van de blues heeft, zoals die in de VS nog zou bestaan. Je moet er dus heen om dat zelf te ontdekken: hoe Beale Street in Memphis geheel is vercommercialiseerd, dat het zoeken is naar de speld in de hooiberg om een juke joint in de Mississippi delta te vinden. Dat met name in Mississippi de blues een toeristisch product is met een blues-trail en een paar, overigens heel mooie, musea, zoals het Delta BluesMuseum in Clarksdale. Ah, Clarksdale, waar Muddy Waters, die op een naburige katoenplantage werkte, in de jaren ’40 van de vorige eeuw in het weekend zich als country blueszanger ontpopte. Hij werd ‘ontdekt’ door Alan Lomax, die bij Muddy thuis op het erf de eerste plaatopnamen van hem maakte. Rond 1950 vertrok Waters, zoals zo velen voor hem, met de trein naar Chicago, om daar werk te vinden en zijn muziek verder te ontwikkelen tot de elektrische Chicagoblues, die zou uitgroeien tot de standaard van de moderne bluesmuziek. En de rest is geschiedenis.

Live! The Henhouse Prowlers from Chicago!

Goed, teug naar het bluesloze Monrovia. Hoe verbaasd en aangenaam verrast was ik, toen werd aangekondigd dat The Henhouse Prowlers uit Chicago een aantal concerten in Liberia zouden geven! In provincieplaatsen als Kakata en Gbarnga, maar ook in Monrovia: in de grootste slum van het land West Point (helaas hoorde ik dat pas na het concert, het schijnt een uiterst opwindende gebeurtenis te zijn geweest), maar ook in de strandtent Golden Beach, en op het dak van het chique Grand Royal Hotel.

De band was niet zo maar aan het toeren, zoals ze op hun website schrijven:

'We depart for a month long trip to Africa with the American Music Abroad (AMA) program. We’ll be performing, conducting workshops, collaborating with local musicians, and much more in 4 countries (The Republic of Congo, Liberia, Mauritania, and Niger).  We’re beyond excited and honored to be a part of this once-in-a-lifetime adventure!  Run by the US State Department and American Voices, AMA has a long history of cultural ambassadorship (click here for more information).'

Afgelopen maandag traden The Henhouse Prowlers op in Golden Beach. Onder het golfplaten dak van het overdekte deel van het terras (het regenseizoen loopt op zijn laatste benen) gaf de band voor een uitbundig publiek van zeventig, merendeel (witte) expats, een heel mooi concert. En dat het geen blues was, maar bluegrass, ach een kniesoor die zich daar aan stoort. Hieronder een video van aan fraai nummer, dat ik op YouTube heb gezet. Speciaal voor de lezers van dit blog!