Het was een mooie leerschool voor dertig ambitieuze leden
van de vijf grootste politieke partijen in het West-Afrikaanse Liberia. De
straat op gaan met een vragenlijst. Over corruptie, de kwaliteit van het
onderwijs en van de gezondheidszorg. En dan vragen aan voorbijgangers wat ze
ervan vonden. Dat leverde soms verrassende antwoorden op. En vaak ook niet. Dat
de meeste mensen denken dat corruptie praktisch nooit wordt aangepakt en
bestraft, is niet zo verwonderlijk in een land waar de politie en het
rechtssysteem als de meest corrupte overheidssectoren worden gerekend. Of dat
de meeste mensen in het geval van nood moeten lopen naar een ziekenhuis. En dat
de kwaliteit van de leraren niet hoog wordt aangeschreven. Dat is allemaal niet
zo verwonderlijk in dit land , waar 64 % onder de armoedegrens leeft, het gemiddelde
inkomen per inwoner €2 per dag is en 40% analfabeet is, zoals cijfers van de Verenigde
Naties laten zien. Verrassend was dat de meeste mensen toch nog steeds van
de regering verwachten dat zij de problemen oplossen.
Luchtfietserij
Dat is verrassend en hoopgevend. Verrassend omdat je zou
denken dat na tientallen jaren van wanbeleid, burgeroorlog, ebola en corruptie
mensen de hoop opgeven dat de politiek er nog -in positieve zin- toe doet. Dat zij blijkbaar vinden dat ‘de
politiek’ er een puinhoop van heeft gemaakt, maar tegelijkertijd dat ‘de
politiek’ erin zou moeten slagen om het tij te keren. Een soort politieke Houdini-act.
En dat is dan ook hoopgevend. Althans voor die mensen die erin blijven geloven
dat uiteindelijk de democratie, de mensenrechten en de rechtstaat moeten
overwinnen.
De geloofwaardigheid terugbrengen in de politiek was het –
ongeschreven- thema van een tweedaagse training die ik -mede- gaf aan dertig
ambitieuze, gemotiveerde partijleden in Monrovia, de hoofdstad van Liberia. Op
het programma stonden zaken als hoe kun je een politiek ontwikkelen die
aansluit bij de behoeften van de bevolking, hoe pak je dat dan aan, waar vind
je de argumenten en cijfers om je voorstellen te onderbouwen en wat heb je
nodig om dat ook gerealiseerd te krijgen. Het gevaar bij zo’n aanpak is dat de
luchtfietserij tot grote hoogte kan stijgen. Wat in werkelijkheid ook volop
gebeurt. De beloften die de in 2017 gekozen president George Weah -en zijn Coalition
for Democratic Change – waren zo torenhoog, dat je daarna alleen maar diep kunt
vallen. En dat is precies wat er nu gebeurt.
En dus vlochten wij een dikke rode draad door deze training:
wees ervan bewust dat uiteindelijk de kiezers de jury zijn van je politieke
daden. Koester je idealen, werk aan concrete voorstellen en veranderingen, maar
begrijp dat als je luchtkastelen belooft de kiezers je zullen afrekenen.
 |
| Leuk bericht uit Tanzania |
Hoogdravende woorden
Nogal hoogdravende woorden die we verpakten in discussies,
voorbeelden en praktische oefeningen, waarvan de straat op gaan er dus een van
was. Gewapend met een vragenlijst die ze in hun eigen partijgroep hadden
opgesteld. Gebaseerd op een aanname dat corruptie, gezondheidszorg en onderwijs
dé grote problemen zijn waar mensen mee kampen. Maar dat zou natuurlijk wel
eens heel anders kunnen uitpakken. De komende weken gaan de deelnemers,
uiteraard opgesplitst in partijgroepjes, dat ondervinden als ze in de
verschillende districten van Monrovia gaan uitzoeken wat de problemen zijn. Wat
de mensen ‘in de wijken’ daar zelf over zeggen, wat voor oplossingen zij hebben
en hoe er samengewerkt kan worden om samen een vuist te maken. En hoe
uiteindelijk de parlementariërs van hun eigen partijen er echt werk van gaan
maken. Uiteraard kun je dan niet om de belabberde economische situatie heen.
Een praktisch lege staatskas en een inflatie van rond de 30% in 2019. Maar dan
nog kunnen – en moeten - er keuzen gemaakt worden, die op een eerlijke manier
uitgelegd moeten worden. Maar daarover een volgend blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten