Woensdag maakte het Sierra Leone Tribunaal in Den Haag de
strafmaat van Charles Taylor bekend, de ex-president van Liberia. Vijftig jaar
cel. Geëist was 80 jaar, maar de rechtbank vond 50 jaar genoeg voor de
64-jarige, onberispelijk geklede gentleman. Het legertje duurbetaalde advocaten
dat hem bijstaat, zal ongetwijfeld hun cliënt adviseren in beroep te gaan. Dan
kan de kassa nog even door rinkelen. Hoe wordt dat toch allemaal betaald, vraag
je je wel eens af. In het geval van Taylor is het antwoord snel gevonden. In
het zeer goed gedocumenteerde boek ‘The Mask of Anarchy’ beschrijft Stephen Ellis hoe Taylor in zijn
guerrillatijd, voorafgaand aan zijn presidentschap (1997-2003), met zijn National
Patriotic Front of Liberia een zeer groot
deel van Liberia als een persoonlijk wingewest exploiteert. De export van
diamant, hout, rubber, goud en ijzer gaat gewoon door, maar deze keer handelen
westerse bedrijven met Charles ‘Ghankay’ Taylor. Zijn inkomen wordt in de jaren
dat hij ongestoord zijn gang kon gaan (1990-1994) geschat op $400 miljoen.
Hier, in Liberia, was er weinig opwinding merkbaar over de
strafmaat. Een paar weken geleden berichtten kranten wel dat een twintigtal organisaties een ‘breed
front’ vormden om activistisch op te komen voor de vrijlating van Taylor, maar
daar is verder nooit meer iets van vernomen.
Vrijdag had ik een afspraak met senator Jewel Howard-Taylor.
Zij trouwde in 1997 met Charles Taylor en scheidde in 2006 van hem. De volle
presidentsperiode was zij dus Liberia’s First Lady. Ik ontmoet een zeer gisse,
alerte en vrolijke dame in haar goed georganiseerde kantoor in het parlementsgebouw. Grote prenten van Christus en Obama hangen gebroederlijk
naast elkaar aan de wand. En herinneringen, zoals een gezellige foto van de
presidentiële echtparen Chirac en Taylor. Ik moet enkele
activiteiten met en voor parlementsleden organiseren, zoals een seminar over
‘gender budgeting’ en een ‘fact finding mission’ naar de (hoogst beroerde)
stand van zaken op het gebied van
de volkshuisvesting. Daarvoor doe ik ook een beroep op Jewel Howard-Taylor: zij
is immers voorzitter van voor deze onderwerpen relevante senaatscommissies. Ze
reageert positief en enthousiast op mijn voorstellen. In niets is te merken dat
haar ex twee dagen eerder in Den Haag is veroordeeld tot 50 jaar. Als ik haar
vertel dat ik ook een tijd senator ben geweest, en wel in het Nederlandse Den
Haag, reageert ze vrolijk’ Ha, er is dus nog een leven na de senaat!’
GroenLinks is het spoor bijster
Vandaag
(zaterdag) kreeg ik een e-mail van
Heleen Weening, ook al uit Den Haag, en partijvoorzitter van GroenLinks.
Of ik al gestemd had op mijn favoriete lijsttrekkerkandidaat. Moeilijke vraag
om te beantwoorden. Want ik heb wel gestemd, maar niet op mijn favoriete
kandidaat. Ra ra, hoe kan dat?
Om mijn stem te
verantwoorden heb ik mij deze week verdiept in het Lenteakkoord. Op de website
van GroenLinks wordt beweerd dat (met CDA en VVD!) een belangrijke eerste stap
is gezet naar een groene en sociale weg uit de crisis. Lees even mee: ‘Door
toedoen van GroenLinks zijn de vijftien meest pijnlijke bezuinigingen van het
kabinet-Rutte teruggedraaid, zoals de bezuinigingen op het pgb, passend
onderwijs en natuur. Lage inkomens worden gecompenseerd, waardoor de pijn van
de crisis eerlijk wordt verdeeld. Groene en sociale maatregelen worden
doorgevoerd. Vervuilers gaan betalen en vergroeners gaan verdienen.’
Nu is op de website
van GroenLinks de integrale tekst van het Lenteakkoord niet te vinden. Zou de
partijleiding zo dom zijn te denken dat daarmee deze kritische GroenLinkser te
misleiden is?
Is de bezuiniging
op het Persoons Gebonden Budget (PGB) teruggedraaid? Nee! In het lenteakkoord
valt te lezen dat met €150 miljoen structureel deze maatregel wordt ‘verzacht’.
Inderdaad, want het kabinet Rutte had €900 miljoen ingeboekt. Volgens het CPB
kon maar op 600 miljoen worden gerekend. Hoe het ook zij: er worden dus altijd
nog honderden miljoenen op het PGB bezuinigd volgens dit Kunduzakkoord.
Van Bijsterveld
wilde jaarlijks 300 miljoen bezuinigen op het passend onderwijs – en de Tweede
Kamer besloot daartoe. Het Lenteakkoord trekt er 100 miljoen voor uit om dit
‘terug te draaien’. Inderdaad, het Lenteakkoord maakt 200 miljoen vrij voor een
intensivering van natuurmaatregelen. Bleker wilde 300 miljoen bezuinigen. Dat
wordt dus nu voor 2/3e teruggedraaid. Is dat een groene maatregel te
noemen?
 |
| Wie van de drie? (Foto: NRC) |
‘Lage inkomens
worden gecompenseerd.’ Oh ja? Het koopkrachtplaatsje bij het Lenteakkoord kan
daar geen uitsluitsel over geven. Terecht wordt op de allerlaatste blz. van het
Lenteakkoord opgemerkt (maar ja, wie leest dat nog?) dat er een ‘belangrijke
onzekerheid’ is omdat loon- en inflatieontwikkeling zich moeilijk laten
voorspellen en de effecten van andere maatregelen, zoals bezuinigingen op de
kinderopvangtoeslag, niet zijn meegerekend.
Wie in het
Lenteakkoord het begin ziet van fundamentele sociale en groene hervormingen is
het spoor bijster. De woningmarkt gaat voor starters nog meer op slot. Het
sneller verhogen van de AOW en het aantasten van WW en ontslagrecht gaan niet
gepaard met maatregelen die outsiders op de arbeidsmarkt meer kansen biedt. In
het onderwijs wordt visieloos in de marge wat heen en weer geschoven
Het is diep treurig
dat GroenLinks hierin is meegegaan en als een vaandeldrager met de borst
vooruit zich het Lenteakkoord toe-eigent. Er is niets van Kunduz geleerd,
integendeel, de Kunduz aanpak wordt nu als strategische meesterzet herhaald.
Dat is het inderdaad, als GroenLinks er nu definitief voor heeft gekozen om in
het politieke midden te bivakkeren.
Jolande Sap denkt
met het Lenteakkoord als belangrijke verworvenheid de strijd om het
lijsttrekkerschap én daarna de verkiezingen te winnen. Tofik Dibi is met zijn
Kunduz-gedraai en D66-oriëntatie voor mij geen geloofwaardig alternatief.
Jolande Sap heeft haar krediet –en dat had ze ondanks Kunduz- nu ook verspeeld.
Ik heb dus op
kandidaat ‘Blanco’ gestemd.
