 |
| Het 'Centrum van de Beschaving' is ook in Monrovia doorgedrongen: 'Amsterdam Trudy' staat er op de muur geschilderd. |
Weer terug op het honk in Monrovia na 10 dagen ‘met verlof’ te zijn geweest in het ‘Centrum van de Beschaving’ zoals mijn goede vriend Peter Sertons altijd pleegt te zeggen. En daar bedoelt hij dan Amsterdam mee. Uitgezonderd de ArenA heeft hij daar wel (een beetje) gelijk in.
Het gezin Platvoet-Turel was weer (even) herenigd, nadat we
onze stoere dochter Layla op maandag 23 juli met familie en vrienden op
Schiphol inhaalden. Vijf maanden lang had ze Zuidoost-Azië met rugzak
doorkruist. ‘Layla: wat een wereldmeid! thuis is ook leuk’ stond op ons spandoek bij
de gate waar ze breed lachend uit liep.
Fietsen door Waterland en langs de Kromme Mijdrecht, wandelen in ’s Graveland,
op de Gooise hei liggen, met familie en vrienden op terrassen lunchen, het hoge
gras op ons volkse landgoed Vinckesteyn maaien, de nieuwe Eye bezoeken in Amsterdam-Noord, uit eten bij de hoge
Johannes Van Dam-scores Saigon en Pomorosso: alles wat het leven extra leuk maakt kwam in die
tien dagen in sterk gecondenseerde vorm voorbij.
 |
| "Wat een wereldmeid!'': 2de meid van rechts. |
Waar ik ook weer kennis mee maakte (de politiek was met
vakantie) was het onverbeterlijke Nederlandse sportoptimisme. Bij het EK-voetbal was
het dan wel grandioos misgegaan, maar de 4x 100 meter wisselslag in Londen zou
ongetwijfeld goud opleveren. Vier jaar lang waren de meiden ongeslagen! Dat de
logica dan onweerlegbaar er op uit draait dat de kans op verliezen met de dag
groeit kon er bij het nationale bewustzijn niet in. Maar gelukkig maakt die
geweldig zwemmende Ranomi Kromowidjojo het allemaal weer goed.
Overigens valt er in Liberia weinig te merken van de
Olympische Spelen. Het land heeft vier sporters, twee mannen en twee vrouwen,
naar Londen uitgezonden: Jangy Addy (tienkamp), Phobay Kutu-Akoi (100 meter
hardlopen), Raasin McIntosh (400 meter hardlopen) en Liva Saryee (judo). Namen waar
jij (en ik) tot nu toe nog nooit van hebben gehoord. En ik vrees dat dit zo al
blijven. Phobay en Liva zijn inmiddels in de eerste rondes uitgeschakeld. En
voor het lot van de overige twee zul je de komende dagen in de krochten van het
internet moeten afdalen om in de kleine lettertjes van de eindeloze
uitslagenreeksen hun namen te ontdekken.
Terug in Liberia heb ik het abonnement op de betaalTV maar
weer met een maand verlengd, om de Spelen –en het overige nieuws- te kunnen
volgen. En in de hoop Feyenoord–Dinamo Kiev op een van de talloze sportzender
tegen te komen. Vooral SuperSport is
onovertroffen. Maar liefst tien kanalen biedt deze Zuid-Afrikaanse zender, waarvan
er nu zes met de Spelen worden gevuld. En na de Spelen begint het voetbal weer: de
grote voetbalcompetities en alles van de Champions League wordt rücksichtslos uitgezonden.
Geen komkommertijd
De politiek kent hier geen komkommertijd in juli of
augustus. Die worden pas in het najaar geoogst. De laatste week voor mijn
vertrek naar Amsterdam waren de trainingen begonnen die we organiseren voor de
medewerkers van de parlementariërs. Zes dagen lang, in twee groepen van elk
drie dagen, werden de ‘chiefs of staff’
getraind in het ambacht van ‘policy paper writing’. Een parlementariër wordt overspoeld met nota’s,
wetten en ander papierwerk (valt hier overigens reuze mee in vergelijking met
‘Den Haag’) en zijn of haar medewerkers moeten die kunnen samenvatten.
Daarnaast –nog belangrijker- moeten ze in staat zijn om over een belangrijke
maatschappelijk probleem –en die zijn er genoeg- een nota te schrijven, die
naast een analyse ook concrete voorstellen voor oplossingen moet bevatten.
Daarbij is het uiteraard van belang dat de medewerker goed in de huid van de
parlementariër kan kruipen, en dus weet wat zijn of haar opvattingen zijn. Dat
laatste is overigens een gevoelig punt. Er zijn namelijk ook parlementariërs
die helemaal niet zitten te wachten op medewerkers, die opschrijven wat zij
moeten vinden. Dit type politicus ziet de stafleden meer als hulpjes, die de
telefoon aannemen, boodschappen doen, de tuin aanharken en meer van dat soort
huishoudelijke klussen. En dat alles dan in een sterk hiërarchische verhouding,
zonder tegenspraak te dulden. Het parlementaire model heeft Liberia van de VS
overgenomen, het land dat sinds lang –zij het in afnemende mate- als groot
voorbeeld wordt gezien. Inclusief de enorme staf waarover iedere parlementariër
beschikt, zo’n vijftien mensen. Deze voor Nederlandse begrippen gigantische
staf moet je met 103 vermenigvuldigen, want zoveel parlementariërs heeft
Liberia. En dan is te begrijpen waarom er in en rond Capitol Hill altijd een
enorme bedrijvigheid is van mensen die vooral met elkaar staan te kletsen.
Minder mensen, meer betalen en een betere kwaliteit zou een mooie, maar vooralsnog
onbespreekbare, oplossing zijn.
 |
| Cursisten aan de slag. |
De ruim honderd cursisten zijn echter zeer gemotiveerd om de
adviezen van hun trainers, een Liberiaan, Ghanees en Amerikaan, ter harte te
nemen. Uit de enquête, die zoals gebruikelijk achteraf wordt gehouden, blijkt
een overgrote meerderheid zeer tevreden. En dat is niet uit beleefdheid, want
tijdens de workshops was er een grote betrokkenheid bij de deelnemers. Uit de
antwoorden blijkt ook dat drie dagen niet genoeg is. Er is een grote behoefte
aan meer en diepgaandere trainingen. Dat ervaar ik bij veel van onze
activiteiten: een enorme drang om te leren en vooruit te komen.
