Het in steen gebeiteld naambord laat er
geen twijfel over bestaan: RESIDENCE OF Mr GEORGE OPPONG WEAH. Een groot huis
aan het strand met een klein voetbaldveld in de achtertuin. Ik heb hem er nog
nooit gezien. Hij schijnt enkele andere huizen te hebben, zowel in Liberia als
elders. In en rond zijn huis zijn er altijd mensen en op het voetbalveldje worden regelmatig echte wedstrijden gespeeld. Dat wil zeggen: teams in een
tenue en een fluitende scheidsrechter.
Ik woon er schuin tegenover. Reuze handig, want als ik iemand moet
vertellen hoe mijn flat is te vinden is ‘opposite
George Weah’s residence’ voldoende.
Peace Ambassador
George Weah, de voormalige Liberiaanse
stervoetballer, blijft een fenomeen in Liberia. ‘Standing Bearer’ van de Congress
for Democratic Change (CDC), de grootste oppositiepartij van het land,
verslagen presidentskandidaat in 2005, korte tijd senator, onlangs benoemd tot Peace Ambassador door president Ellen Johnson
Sirleaf en naar verluid volgend jaar kandidaat bij de senaatsverkiezingen als een
opwarmer voor een tweede gooi in 2017 naar
het presidentschap. Is Cruyff in Nederland alleen in het nieuws als het om Ajax
gaat –en dat lijkt gelukkig voorbij- , Weah is elke dag in het nieuws. Als zijn
moeder overlijdt, wat een paar weken geleden gebeurde, staat het groot in de
krant. Als een parlementslid een forse aanval op hem doet vanwege de combinatie
van Peace Ambassador en CDC-man,
pikken de kranten dat gretig op.
 |
| King George, true son of the land |
Maar ook op voetbalgebied laat hij zich horen.
Als het slecht gaat met het nationale elftal, dat steevast in de kelder van het
international voetbal verblijft, en er gaat weer eens een commissie aan het werk, is Weah nooit te beroerd een gevraagd dan wel
ongevraagd advies te geven. Als er een nieuwe bondscoach wordt benoemd, zoals
vorig jaar, steekt Weah niet onder stoelen of banken dat het een foute keus is.
Weah is dan ook niet geliefd bij de
bonzen van de Liberiaanse bond. Toen hij enige tijd geleden bekend
maakte wel aspiraties te hebben om voorzitter te worden, verschenen er op de
officiële website van de bond artikelen die in duidelijke bewoordingen zijn
capaciteiten om de bond te leiden in twijfel trokken. Om zijn verdienste als
voetballer kan de bond natuurlijk niet heen. Op de website heeft hij een
eigen pagina met als titel ‘Hail to the King, Hail to
King George, true son of the Land’ met foto’s, zijn erelijst, een korte biografie van
zijn voetbalcarrière (13 seizoenen bij Europese (top) clubs als AC Milan, PSG,
Monaco en Chelsea) en een merkwaardig stukje tekst:
‘The performance of
Weah has confused many, and most believe that he found himself on the
unfortunate side as far as football developing countries are concern. If this
theory is true, then one might ask why Jesus come from Nazareth? The Jews
believed that nothing good come from Nazareth, yet Jesus came from there.
George Weah doesn’t find himself on the unfortunate side, the fact remains that
stars are never born in palaces. The Unfortunate thing should be a question that
all Liberians must ask themselves: Will Liberia ever produce another George
Weah?’
Erelijst GeorgeWeah
Kampioen van Liberia 1987
Kampioen van Kameroen 1988
Kampioen van Frankrijk 1994
Franse beker 1991, 1993 en
1995
Franse League Cup winner
1995
Kampioen van Italië 1995
en 1999
English FA Cup 2000
Afrikaanse voetballer van het
jaar 1989, 1994 en 1995
Europese voetballer van het jaar 1995 Wereld voetballer van het jaar 1995 Afrikaanse voetballer van de 20ste eeuw |
 |
Brazilië 2014
Vandaag
(zondag 24 maart) zal Weah ongetwijfeld weer een ereplaats op de tribune
hebben als Liberia tegen Uganda speelt om een plek te veroveren in de volgende
Afrikaanse kwalificatieronde voor het WK 2014 in Brazilië. Ik weet nog niet of ik er heen ga. Vorig jaar
zag ik het doelpuntloze Liberia-Angola. Tijdens de
wedstrijd ontstond er vanaf buiten het stadium een run op de lage staantribune,
er werd met stenen gegooid, mensen van de staantribune vluchtten naar de
tribune waar ik zat, waardoor er een ketting-paniek reactie ontstond. En als je
dan weet dat de uitgang zo smal is dat slechts één persoon tegelijk er door kan
en dan ook nog met een draaihek…
 |
| Het huis van George Weah |
Liberia
is overigens vrij kansloos om die volgende ronde te halen. Het team staat
laatste in groep J. Er zijn tien groepen. Alleen de nummers één komen in de
volgende ronde. Hierin worden via een loting vijf koppels gevormd, die elk een
thuis- en uitwedstrijd spelen. De vijf winnaars mogen afreizen naar Brazilië.
Kwalificatieweekend
is het ook in Nederland. SuperSport zit in het TV-pakket dat ik met de buren
deel. Tien sportzenders, waarvan er vijf vrijdag kwalificatiewedstrijden
uitzonden, eerst Europese en daarna Zuid-Amerikaanse. Waaronder dus tot mijn
verrassing Nederland-Estland. Kon ik eindelijk weer eens, weliswaar maar een
half -en dan ook nog in dat lelijke oranjeshirt om nog maar te zwijgen van het
stadion– Feyenoord zien spelen. Wat een fantastische ontwikkeling maakt de club
door. En wat leuk om een Engelstalige commentator, met veel kennis van het
Nederlandse voetbal, zo lovend over het vele talent van het contingent Feyenoorders te horen spreken. Het
was de enige clubnaam die regelmatig in het verslag langskwam.
Henk Groot
Ik zie
het er niet van komen dat een Nederlandse topvoetballer de politiek in gaat, zoals
Weah in Liberia. De enige bekende voetballer die ik me kan herinneren is Henk
Groot, die in de jaren ’60 zowel in Ajax als Feyenoord heeft gespeeld en 43
caps verzamelde. Vermaard om zijn sprongkracht en goed gemikte kopballen. Groot
was bij de raadsverkiezingen in 1970 lijstduwer van Zaandijks Belang, een
protestpartij tegen de samenvoeging van een aantal gemeenten tot Zaanstad. Tot
zijn schrik werd hij met voorkeurstemmen gekozen, waarna hij het anderhalf jaar
volhield als raadslid.
 |
| Henk Groot in een voor hem kenmerkende actie |
Het is
misschien maar beter ook, die scheiding tussen politiek en voetbal. Ik kan me
nog goed een artikel herinneren uit mijn –helaas verdwenen- lijfblad De Feyenoordkrant voor de Kamerverkiezingen
van 1998. De spelers werd gevraagd op welke partij ze zouden gaan stemmen. Onder
de grootverdieners die de stembusgang konden opbrengen, was de VVD verreweg de
populairste partij. Alleen trainer Beenhakker en de GKL (Grote Kale Leider),
voorzitter Van der Herik, stemden op de PvdA van –toen- Wim Kok. Nee, dan
vroeger, toen er nog voor een appel en een ei werd gevoetbald. Lezers van de
vuistdikke biografie van clubicoon Coen Moulijn weten dat ze bij hem thuis het
communistische dagblad De Waarheid
lazen (ook al verdwenen). En Willem van Hanegem, dat andere icoon, had er als voetballer geen moeite mee zijn voorkeur voor Den Uyl kenbaar te maken.
De enige
voetballer die het in Nederland tot premier had kunnen schoppen is Johan
Cruyff. Vindt hij ongetwijfeld zelf.
Maar dan had hij, net als George Weah, zijn eigen partij moeten oprichten. En daar is Cruijff –gelukkig- nooit aan
begonnen.
